22/7/2567

วันนี้เป็นวันที่เราได้พบเจอกันครั้งแรก ถึงจะเป็นเวลาแค่เล็กน้อย แต่มันก็เป็นเวลาที่มีค่ามากสำหรับผม ผมมองเธอ เห็นเเววของเธอที่ยังรู้สึกกลัว  เธอก็คงยังไม่ไว้ใจผมมากนัก แต่ผมเองรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเธอ คงเป็นเพราะเธอผ่านความลำบากมามาก เธอคงเจ็บปวดมาก เธอจึงยังไม่อยากยึดโยงชีวิตไว้กับใคร แต่ผมเองก็เข้าใจ เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา แต่ทำไมต้องแบกภาระทุกอย่างเอาไว้คนเดียวด้วย เพราะแบบนั้นำความรู้สึกที่มันหายไปนานมากๆ จึงได้เกิดขึ้นกับเธอ ผมแค่อยากรู้สึกปกป้องเธอ อยากชดเชย สิ่งที่เธอไม่เคยมี นั่นคือความซื่อสัตย์เเละจริงใจจากใครสักคน อยากเป็นคนที่เธอไว้ใจ อยากเป็นที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เมื่ออยู่ใกล้กัน อยากเป็นความอบอุ่น อยากเป็นกำลังใจให้เธอมีแรงทำงาน แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องการแบบนั้น รึเปล่า ผมไม่ได้คาดหวังอะไรจากเธอเลย เพราะบางทีมุมมองเราก็ไม่ได้เหมือนกัน  แต่ถ้าเธอเองรู้สึกดี รู้สึกปลอดภัย ทุกครั้งที่เราได้คุยกัน แค่เธอรู้สึกอย่างนี้ ฉันก็ดีใจมากๆแล้ว ในใจลึกๆผมเองก็หวัง ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน เพราะเวลามันก็ล่วงเลยไป และผมเองก็อยากมีชีวิตที่เป็นหลักแหล่ง ผมไม่รู้หรอกว่า ทุกอย่างจะเกิดขึ้นหรือเปล่า เพราะมันยังมาไม่ถึง แต่ปัจจุบันนี้ แค่เธอบอกว่าเธอรู้สึกดี ที่เราได้คุยกัน แค่นี้ผมเองก็ดีใจ อย่างบอกไม่ถูก  ผมเองรู้สึกไว้ใจเธอ รู้สึกมั้นใจมากๆ ว่าเธอก็เป็นคนที่ดีคนนึงเลย     

      สุธา สุวรรณเวลา พื้นที่ส่วนตัว