เวลาที่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ก็มักจะหยิบสมุดปากกาขึ้นมาเขียน และเก็บเอาไว้ บางทีก็หยิบเรื่องราวเหล่านั้นมาอ่านภายหลัง เพื่อย้ำเตือนตัวเองเสมอๆ แต่บางทีเราก็ต้องการทางออกที่หามันไม่เจอ บางทีเราต้องการคนที่รับฟังช่วยคิดช่วยแก้ ปัญหา แต่ในเมื่อสิ่งที่เราต้องการมันไม่มี ไม่สามารถที่จะเป็นจริงได้บางเรื่องก็ต้องยอมรับความเป็นจริง ไม่มีอะไรที่เราพบมันตามที่ใจเราต้องการหรอก ความผิดหวังมันเกินขึ้นบ่อยครั้งมาก ทั้งๆที่เราไม่ดิ้นรนค้นหา ปัญหาก็ยังวิ่งเข้าใส่ จนบางทีก็คิดเล่นๆคนเดียวว่าการเกิดขึ้นของสิ่งมีชีวิตบนโลกมันคือความผิดพลาดของธรรมชาติ เราไม่น่าเกิดขึ้นมาเลย มันอาจดูสวนทางกับความคิดของคนที่เค้ามีพร้อม แต่ที่สุดความทุกข์ก็เกิดขึ้นทุกหมู่ทุกคนอย่างเลี่ยงไม่ได้ไม่ทางกายก็ทางใจ ทุกคนคงไม่มีใครหรอกที่อยากจะทนทุกข์ แต่ในเมื่อความทุกข์มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นกิจกรรมของสัตว์โลก เป็นกฏของธรรมชาติ เราก็หนีมันไม่ได้ บางทีก็คิดถึงการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัตร ว่ามันมีอยู่จริงๆไหม่ เเละเราจะหนีมันไปได้อย่างไร นึกถึงการตายเเบบสนิท การไม่เวียนว่ายตายเกิดดั่งคำสอนของพระพุทธเจ้า นึกถึงกฏแห่งกรรม จนรู้สึกว่าทุกอย่างมันไม่มีอะไรเลย ชีวิตมันน่าเบื่อมันไร้สาระ ถ้าเราไม่ผูกบ่วงขึ้นมาตั้งแต่ต้นเราก็คงไม่ต้องทุกข์ คิดจะบวช เพื่อหนีความวุ่นวาย ก็ยังมีภาระ อยู่ ไม่รู้จะเดินทางใหนดี แค่อยู่กับวันนี้เวลานี้และทำมันเท่าที่เราจะทำได้ ก็เขียนก็ระบายไปเรื่อย มีคนอ่านหรือไม่มีคนอ่านก็แค่นั้น คนที่ด้อยก่าเราและรอความหวังก็ยังมีอีกเยอะแยะ เราก็ไม่ได้ดีหรือมีค่าอะไรมากมาย จะเอาอะไรนักหนา
