ผมคนนึงที่เคยยกมือไหว้หมา จนมีคนมองแล้วคิดว่าบ้าหรือเปล่า แต่ผมไม่ได้สนใจคนเหล่านั้นหรอกเพราะผมมีเหตุผลส่วนตัว ผมแค่บอกคนที่ถามไปว่าผมไม่ได้ไหว้อัตลักษณ์ความเป็นหมา แต่ผมไหว้ความซื่อสัตย์ของเค้าโดยยกตัวอย่างสั้นๆไว้ว่าเราเลี้ยงคนบางคนมาเป็นสิบ ยี่สิบปี เราสอนเค้า เค้าไม่พอใจเค้าโกรธถึงขั้นที่จะฆ่าเราได้เลย แต่เราให้ข้าวหมาบางตัวแค่คำเดียวเค้ายอมมอบกายถวายชีวิตให้เราได้เลย ถึงแม้เราจะทุบจะตีเค้าแค่ใหนเค้าก็ยอมรับความตายโดยเต็มใจ ไม่คิดจะเนรคุณแว้งกัดเราในภายหลังเลย แม้แต่น้อย เหตุการณ์ครั้งนั้นผมได้เห็นความซื่อสัตย์ที่แสนจะบริสุทธิ์ จากหมาจรจัดตัวนึง สัตว์ที่ผมเองเคยให้อาหารเค้าเพียงครั้งเดียวและก็เป็นเพียงเศษอาหารแค่เล็กน้อยเท่านั้น สัตว์ที่ผมโมโหเรื่องอื่นและเอาความโมโห ไปลงที่เค้า เมื่อผมได้สติผมเลยยกมือไหว้เค้าด้วยความเต็มใจโดยไม่ได้สนใจใครๆที่มองมา เพราะส่วนนึงในใจผมเองคิดว่าคนเหล่านั้น คนที่มองเข้ามา เค้าไม่มีค่าอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่กลับกันหมาจรจัดที่ไม่มีค่าใดๆกับใครคนอื่นกลับให้บทเรียนและมุมมองที่แตกต่างออกไป จริงอยู่ว่าความคิดเหล่านั้นมันเกิดขึ้นในตัวผมเอง หมามันไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่ความคิดทั้งหมดเหล่านั้นก็เกิดขึ้นภายใต้เหตุการณ์ ที่ถูกกระตุ้น ให้ความคิดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในหัวของผม
สุธา สุวรรณเวลา
