เช้านี้ ฉันเห็นแววตาของลูกสาว แววตาที่เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยว โศกเศร้า ความเหงา และวิตกกังวล น้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด คำถามต่างๆ วิ่งเข้ามาในหัว ฉันเห็นข้อผิดพลาดต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต มากมาย เพราะฉันใช่ ไหมที่ทำให้เด็ก คนนึงต้องพบเจอกับความเจ็บปวดและเรื่องราวต่างๆ ตั้งมากมาย โดยที่เธอไม่ได้มีส่วนรู้เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ก็มา แบกรับสิ่งเหล่านั้นโดย ที่เธอเองไม่ได้ก่อขึ้นเลย แม้แต่น้อย มันเป็นเพราะอะไร ขณะที่คำถามทุกอย่างยังคงดำเนินไป ไม่มีท่าทีว่าจะเบาบางลง น้ำตาของฉันนองเต็มหน้า ฉันเองก็แค่เป็นผู้ชาย ธรรมดา ๆ คนนึง ทำไมโลกนี้ ถึงได้เอาเปรียญฉันได้มากมายขนาดนี้ ความหวัง ความฝัน สิ่งที่ฉันพยายาม ประคับประคอง มันมา ทุกอย่างจมดิ่ง ลงไป ฉันจมอยู่กับความกลัว ไม่กล้าที่จะสร้างอะไรขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ เพราะความผิดพลาด ต่างๆที่เกิดขึ้น ฉันมองดูทุกอย่างด้วยความหวั่นไหว ไม่มั้นคง และบางที สิ่งที่ฉันคิดและตามหา มันอาจจะส่งผลเสียกับใครบางคนอีกครั้ง ในวันข้างหน้า มันจะต้องเป็นไปแบบนั้นอีกหรือ เปล่า ฉันเอง ก็ไม่รู้
