วันเสาร์ที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2563

เราอาจจะดิ้นรนมากเกินไป

ขณะเวลาหนึ่งที่เรานอนฟังเพลงในใจมันปั้นป่วน เรารู้สึกเหมือนว่าหัวใจกำลังจะหยุดเต้น เราเหงาและเศร้าเอามากๆ ในมุมหนึ่งบนโลกใบนี้ มุมที่อาจไม่มีใครสนใจ ในห้องแคบๆที่ ล้อมรอบไปด้วยความมืด ข้างกายไม่มีสิ่งใด ความเจ็บปวดมันเริ่มกัดกินชีวิตของใครคนหนึ่งไม่มีใครรู้และคิดถึง เค้า ความเคว้งคว้างก็มากมายเหลือเกิน ความอดทนเริ่มจะหมดลง เค้าเริ่มค้วาไปในความว้างเปล่าอันแสนบอบบาง และได้รู้ว่าอันที่จริงแล้วชีวิตมันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลย ในเมื่อชีวิตมันก่อตัวมาจากความว่างเปล่ามันก็ถูกต้องแล้วที่มันจะสูญสลายไปบนความว่างเปล่า