แต่ละชีวิตย่อมเต็มไปด้วยบาดแผล
หลายๆครั้งที่ฉันพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวหลายๆอย่าง ฉันนั้นก็เห็นว่าสิ่งที่เราพยายามเข้าใจมันนั้นกลับ หันหน้าเข้ามาทำร้ายเรา ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรือที่ๆยังมาไม่ถึง สิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนมีดที่คอยเสียดแทง อยู่ตลอดเวลา ฉันกังวลกับมันมากไปใช่ไหม คำถามเหล่านี้เริ่มวิ่งเข้ามาในหัว และที่จริงมันก็เป็นเช่นนั้น เพราะคนที่ล้มเหลวมาทั้งชีวิตอย่างฉันนั้น คงไม่มีทางจะหาทางออกจากความเจ็บปวดเหล่านั้นได้เลย มันเป็นดังตราปาบที่ติดตามเหมือนดั่งเงา ฉันคงไร้ค่าและโดนมองข้ามไปตลอดชีวิต ใช่ไหม และนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ติดอยู่ในสมองของฉัน มันเป็นอย่างนั้นมาเนิ่นนาน
แต่แล้ววันนึงก็มาถึง วันที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อน วันที่ยังมีใครสักคนที่เห็นความสำคัญของชีวิตคนๆนี้ ทั้งที่จริงแล้วฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความล้มเหลวของฉันจะเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับคนอื่นมันน่าแปลกใจ จากที่ฉันนั้นเคยพ่ายแพ้ไปนั้นแสงสว่างจากดวงตาของเธอเริ่มทำให้ฉันนั้นกลับมาเริ่มต้นได้อีกครั้ง ความเจ็บปวดต่างๆเริ่มหายไป ฉันกลับมายืนได้ เพียงเพราะกำลังใจเล็กๆ นี้ มันเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ของชีวิต และบางทีเรื่องเหล่านี้ก็อาจจะเกิดขึ้นกับใครหลายๆคนด้วยเช่นกัน ตอนนี้ฉันจึงเชื่อว่า ทุกคน ไม่ได้พ่ายแพ้หรืออ่อนแอต่อสิ่งรอบข้างแต่อย่างใด แต่คุณกำลังพ่ายแพ้และอ่อนแอต่อใจตัวเองมากกว่า ความฝัน ความปราถนา และโชคชะตา ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งน่ากลัว จงมองดูมันด้วยสติ อย่ามองมันด้วยความหลงไหล เพราะท้ายที่สุด สิ่งเหล่านั้นจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเช่นอย่างฉันที่เคยผ่านมา แม้มันอาจจะใช้เวลาในการเยียวยา ความเจ็บปวดเหล่านั้นไปได้ แต่ร่องรอยบาดแผลของความทรงจำยังจะตามติดเราไปตลอด ตราบวันสุดท้ายของชีวิตเราเอง
ที่ส่วนตัว
สุธา สุวรรณเวลา
