วันศุกร์ที่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2559

รักแท้สมควรตาย

   ในช่วงเวลาของแต่ละคนมีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามา แต่สิ่งที่มีค่าและอยู่กับชีวิต ตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต นั้นก็คือความรัก ความรักมีหลาย รูปแบบ รักที่เรามองข้าม จากผู้ที่มอบให้ เราตั้งแต่ลมหายใจแรกก็คือ รักจากพ่อ และแม่ แต่ตรงส่วนนี้หลายคนอาจมองข้ามไปเมื่อย่างเข้าสู่วัยหนุ่มสาว อาจจะเป็นเพราะทั้งความคิดและสติปัญญามีมากขึ้นอีกอย่างคือเริ่มโหยหา
ในเพศ ผมเองไม่รู้หรอกว่า คนแต่ละคนที่ผ่านชีวิตช่วงนี้มาได้ จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่สำหรับผมเอง มันคือ ช่วงชีวิตที่ทุกข์ทรมานที่สุด ดูเหมือนสิ่งที่ผมเจอมันไม่ใช่ความรักเสียด้วยซ้ำ แต่มันเหมือนกองไฟ ที่คอยแผดเผา สิ่งที่เข้าไปใกล้ ให้หลอมละลาย ลงไป      จากความสุขในตอนแรกมันเริ่ม จางหายไป  จากสิ่งที่เคยมีค่า กลับเป็นแค่เศษผงฝุ่น  ไม่เหลืออะไรเลย นี้เป็นบทเรียนดีๆ ที่แสนเจ็บปวด ในตอนแรกผมคิดว่ารักแท้ ของคนต่างเพศต่างพ่อแม่ มันมีอยู่จริงๆ ในที่นี้หมายถึงรักของหนุ่มสาว แต่มันเกิดขึ้นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น
นี่มันไม่ใช่รักแท้ ซักหน่อย แต่มันเป็นรักที่เกิดจากความอยากรู้อยากเห็นและโหยหาในสิ่งที่ตัวเองหายไป มันเป็นเรื่องยากที่ประคองความรู้สึกเหล่านี้ให้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผ่านปัญหาและเวลา  ที่เป็นบทพิสูจน์อันแสนโหดร้าย แต่สำหรับคนที่ผ่านช่วงนี้ไปเลยวัยของความต้องการ จนย่างเข้าสู้วัยชรา นั่นแหละจึงจะเรียกได้ว่ารัก เพราะทุกๆ อย่างเกิดขึ้นด้วยเหตุและผล ทุกความรู้สึกก็เช่นกัน มันล้วนเต็มไปด้วยองค์ประกอบมากมาย เป็นสิ่งที่บอบบางและซับซ้อน สามารถแตกหักได้ตลอดเวลา หลายคนอาจเข้าใจและรู้จักถนอม แต่เมื่อคนสองคน ผลัดกันถือและดูแลสิ่งที่บอบบางอย่างนี้ วันใดวันหนึ่งก็อาจจะตกลงมาแตกเสียหาย จนซ่อมแซมไม่ได้ 
                  เหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตผม ในตอนนี้ และมันทำให้ผมไม่อยากพบเจอหรือค้นหาสิ่งเหล่านี้ อีก เพราะดูเหมือนว่า มันอาจก่อตัวขึ้นและจบลง เหมือนที่ผ่านมา ผมยอมรับว่าตัวเอง กลัว กลัวที่จะเสียใจ กลัวที่จะเกิดการสูญเสียพลัดพรากกันไป แต่ในเมื่อ เราเกิดมาเป็นสิ่งมีชีวิต เกิดขึ้นมาจากความรัก เราก็หลีกหนีสิ่งนี้ไม่พ้น ที่ทำได้ก็แค่ยืนอยู่บนเหตุและผล ไม่ทุ่มเทกับความรู้สึกให้มากจนเกิดไป เราก็แค่สิ่งมีชีวิต ที่ต้องดำรงเผ่าพันธุ์เท่านั้นและความรักก็คือปมที่ถูกสร้างมาเพื่อเป็นตัวช่วยในการ
แพร่พันธุ์ของสัตว์โลก 
           รักที่จะอยู่ด้วยกัน รักที่จะเลี้ยงดูก็แค่นั้น 
นอกเหนือจากนั้น 
ก็เป็นแค่สิ่งที่เราเติมแต่งให้ดูดี แค่นั้นเอง และเพื่อสร้างเล่ห์กล ดึงดูดฝ่ายตรงข้ามเพื่อแย่ง ความเป็นเจ้าของ ฉนั้น รักแท้ มันก็เป็นแค่สิ่งที่เราคิดมันขึ้นมา เพื่อผลประโยชน์บางอย่าง เท่านั้น คำว่ารัก มันก็คือความรู้สึกรัก จะมากจะน้อย มันก็แคนั้น เมื่อมันหมดลง มันก็ทิ้งร่องรอยไว้แค่นิดหน่อย เราไม่อาจย้อนกลับไปแก้ใขอะไรได้เลย ฉนั้นเราก็ควรอยู่กับปัจจุบัน ทำความเข้าใจในปัจจุบัน ให้ได้ ชีวิตจะได้ไม่ซับซ้อน ขอแค่จำไว้ว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยเหตุและผล และมันก็จบลงในช่วงเวลา ที่เราไม่สามารถ ห้ามสิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านั้นได้ และสิ่งเหล่านี้ก็เกิดขึ้น กับทุกชีวิต เพราะ ทุกอย่างนี้ มันก็คือ ธรรมชาติ สิ่งที่เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ สิ่งที่เราทำได้ก็แค่การ ยื้อเวลา ออกไป แค่นิดหน่อย เท่านั้นเอง

                                                            สุธา สุวรรณเวลา