ในช่วงเวลาหนึ่ง ณ.จุดๆหนึ่ง คนที่พยายามค้นหา จะรู้จักและเข้าใจว่าบางอย่างอาจจะมี แต่ไม่ง่ายที่จะพบเจอ ส่วนสิ่งที่มีมากมายกลับดูไร้ค่า เช่นความรักกับคนที่มักจะชอบคิดไปเอง ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ท้ายสุดมันก็สนองความรู้สึกอันแสนสาหัสคืนกลับมา เพียงเพราะว่าคนเราพยายามสวมหน้ากากเดินเข้าหากันเพียงแค่ผลประโยชน์ภายนอกเท่านั้น ลึกๆลงไปต่างคนต่างปกปิดสันดารที่แท้จริงเอาไว้ โดยมิให้ฝ่ายตรงข้ามรับรู้ แต่ที่สุดความจริงมันย่อมเปิดเผยตัวตนของมันเองยามที่ความอดทนของแต่ละคนอ่อนล้าลง และตรงจุดนี้ จะเป็นจุดแตกหักที่ร้ายแรง เพราะความจริงที่ว่าทุกสิ่งที่ถูกบีบอัดจนหนาแน่น ย่อมให้อนุภาพที่ร้ายแรงตามความหนาแน่นของสิ่งๆนั้น อารมณ์ของคนก็เช่นเดียวกัน ยังไงความจริงมันก็ยังคงเป็นความจริง และความจริงก็มิอาจเอาสิ่งใดมาลบล้างลงได้
ฉนั้นการใช้ชีวิตที่ผิดแปลกไปของผู้คนในยุคปัจจุบัน นั้นมันฉุดกระชากให้คนเหล่านั้นออกห่างจากความจริงจนลืมสันดารของตนเอง ทั้งที่ทุกอย่างกำลังเดือดอยู่ภายในเพื่อรอคอยการระเบิดออกมา ดังนั้นทุกอย่างที่เราเห็นความรุนแรงดุร้ายป่าเถื่อนเหล่านั้นมันก็คือสันดารเดิมแท้ที่คนพยายามปกปิดและบีบอัดมันเอาไว้นั้นเอง เราก็ไม่ได้อธิบายให้เจาะจงไปที่บุคคลใดๆ แต่โดยรวมถ้าคนเรายังไม่เปลี่ยนแปลงความคิดของตน วันต่อไปข้างหน้าเราก็คงจะเห็นความป่าเถื่อนดุร้ายยิ่งขึ้น และท้ายสุดคนเราก็จะไม่เหลือความเป็นคนในวันนั้นผู้คนจะไม่เหลือสติ แต่จะมีเพียงสัญชาตญาณ เหมือนกับสัตว์เท่านั้น เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากความทะเยอทะยาน ความดิ้นรนเพืรอจะยกตัวเองให้ลอยเด่นขึ้นมาเท่านั้น เราเข้าใจและเพียงจะเขียนถึงภัยต่างๆที่มันจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า โดยส่วนตัวแล้วมิได้คิดว่าจะกล่าวถึงหรือส่อเสียดผู้ใด แต่แค่อยากให้ผู้ที่อ่านมาเจอทความนี้ได้ตระหนักถึงการใช้ชีวิตตามที่มันควรจะเป็นใช้สติปัญญาในการดำเนินชีวิต อย่าดิ้นรนเพื่อจะยกตัวให้อยู่สูงจนเกินไป เพราะยิ่งสูงเท่าไหร่โอกาสที่จะตกลงมาตายก็มากขึ้นเท่านั้น จงรู้จักในความพอดี รู้จักมองตัวเองจากด้านหลัง และจำไว้ว่าภายใต้ความเป็นธรรมชาติอันยิ่งใหญ่นี้ แค่คุณทำตัวให้เหมือนเศษเสี้ยวของดินปลายเล็บเมื่อเทียบกับแผ่นดินทั่วปฐพี เพียงแค่นี้คุณก็ มีค่าเพียงพอแล้วใช้ชาติกำเนิด นี้ของคุณ แล้ววันนหึ่งคุณจะเข้าใจ
11/12/18
เขียนโดย ......สุธา สุวรรณเวลา
