วันพฤหัสบดีที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2559

ทุกอย่างที่หายไป

ในขณะที่เรากำลังเผลอตัวเราไม่รู้หรอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นอยู่รอบๆข้างของเราบ้าง บางอย่างที่มีผลกระทบแต่เรากลับมองไม่เห็น สิ่งที่ไม่มีรูป รส กลิ่น เสียง แต่สามารถทำอันตรายถึงชีวิต นั้นก็คือเวลา ทุกคนรู้ดีว่าเวลา คือสิ่งที่ใช้กำหนด วัน เดือน และปี หรือมากกว่านั้น แต่นอกเหนือไปจากนั้นคือเวลาก็กัดกินชีวิตเราอยู่เช่นกัน ภายใต้กฏเกณฑ์ของธรรมชาติ คือชีวิตทุกชีวิตเกิดมา ต่อสู้ เรียนรู้ ขยายพันธุ์ และจากไป ห่วงโซ่เหล่านี้ถูกกำหนดขึ้นเพื่อสร้างสมดุลให้ธรรมชาติ ไม่มีชีวิตใดหนีชะตากรรมแหละห่วงโซ่เส้นนี้ได้ ในทางที่กลับกันขณะที่เวลาเดินไปแทนที่มนุษย์จะใช้มันให้คุ้มค่า แต่กลับตักตวง ความต่ำช้าเข้าสู่ตัวตน มากกว่าหาความสุขจนลืมตระหนักในความสำคัญเหล่านี้ จนทำให้จิตใจสกปรก และมี่อายุขัยที่น้อยลง นั่นไม่ได้เป็นเหตุบังเอิญ แต่ทุกอย่างมันมาจากผลที่มนุษย์ได้ก่อขึ้น การหลงใน รูป รส กลิ่น เสียง กายก็หยาบขึ้นจิตใจโสมม และช่วงอายุก็น้อยลง มันเกิดขึ้นตามเหตุตามผลและกฏของธรรมชาติ ความเป็นอยู่และการหลุดพ้นก็ไม่บังเกิด สุดท้ายเสียงโอดครวญ ก็ไม่จบสิ้น
      อย่างไรก็ดี ทุกชีวิตเกิดมาด้วนความเท่าเทียม และเกิดขึ้นภายใต้สภาวะเดียวกันต้องการที่อยู่เหมือนกัน จะต่างก็แค่ระดับความเป็นอยู่เท่านั้น สุดท้ายและจุดจบก็ไม่ต่างกัน มีพบมีจากมีพรากจากกัน ไม่สิ้นสุด ทุกวันที่โลกหมุนไปทำไมเราไม่นึกใคร่ครวญในสิ่งดีๆ แต่ละนาทีที่เราใช้ไป ทำไมเราไม่ใช้มันให้คุ้มค่าใช้มันด้วยสติปัญญาที่เรามี สร้างแต่เรื่องดีๆขัดเกลาโลกใบนี้ให้สะอาด
     เพราะทุกนาที มีการเกิด ทุกนาทีมีความตาย แต่เราเองไม่รู้เท่านั้นว่านาทีที่เท่าไหร่ที่เราจะจากไป แค่นั้นเอง สุดทางที่เราไม่เหลืออะไร สุดทางที่เราไม่เหลือใคร สุดทางที่เราทิ้งทุกอย่างเอาไว้ ความรัก ยศฐา บรรดาศักดิ์ แทนที่เราจะจากไปด้วยความขุ่นมัวเศร้าหมอง
มันจะดีกว่าไหม กับการที่เราจากไปด้วยความไร้กังวล เพราะถึงแม้เราจะดื้อดึงยังไงเราก็ฉุดดึงเวลาเอาไว้ไม่ได้และสุดท้าย ทุกคนก็พรากจากกัน