บางที เราอาจหลงทางมา
เรามาจากที่ใดและกำลังจะไปที่ใดประตูแต่ละบานที่เราเลือกมานั้นอาจจะทุกข์และเจ็บปวด แต่ที่จริงเราพอใจที่จะเลือกมันมาเอง มันอาจจะดูไร้สาระ มันอาจจะขัดกับความเชื่อของคนทั่วไป แต่เรามิใช่จะเป็นผู้เร่ร่อนอย่างไร้จุดหมายแต่อย่างใด อันที่จริงทุกชีวิตมีจุดหมายเดียวกันแต่อาจจะแค่มองไม่เห็นหนทางแค่นั้น สิ่งที่พบเจอเเละเรียนรู้ที่แตกต่างมันทำให้เกิดความคลาดเคลื่อนของเป้าหมาย
หลังจากความตายแวะมาหาแต่ละครั้งจนทำให้หลายคนสะดุ้งตกใจทั้งที่รู้ว่า ความตายแน่นอนแต่ก็สร้างความหวาดกลัวได้ทุกครั้ง แล้วเราเคยตายมาแล้ว หรือไม่ ก่อนจะตายเมื่อครั้งก่อนนั้นเราอยู่ที่ใหนหรือเป็นแค่จุลชีพที่รับรู้เรื่องราวต่างๆในช่วงเวลานี้เท่านั้น ถ้าเป็นอย่างนั้น ชีวิตก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะต้องดำรงอยู่ เพราะความสุขที่แต่ละคนหาหรือความทุกข์ที่แต่ละคนแบกหามไว้ก็มีปลายทางที่เดียวกัน คือความตาย ในความรู้สึกส่วนตัวความอัศจรรย์ของชีวิตไม่ได้มีอยู่แค่นั้น อย่างน้อยสิ่งมีชีวิตสามารถส่งต่อเรื่องราวและสร้างกระแสความคิดได้มันเป็นเรื่องแปลก ที่คนคนนึง
กับความคิดนึงสามารถยังคงอยู่ได้หลังความตายของเขา และยังมีคนรุ่นหลังพยายามจะส่งต่อกระแสความคิดนั้นๆ ความคิดอาจจะเป็นเหมือนประตูสู่โลกใบใหม่ อาจเป็นเส้นทางหลังความตาย และจะเป็นอยู่อย่างนั้น จนกว่าทุกอย่างจะหยุดลง เราอาจเดินทางผิดที่คิดว่าความสุขมันหาได้ยากมันต้องมีปัญจัยหลายๆอย่างจึงจะสร้างความสุขได้ แต่ในความจริงยิ่งเราวิ่งตามหาความสุขเท่าไหร่ ก็ไม่เห็นว่ามันจะถูกเติมเต็มซักที กลับยิ่งกระหายในความสุขมากขึ้นไม่มีขอบเขต เพราะอะไร
มันอาจจะเป็นความคิดที่ไม่มีจุด สิ้นสุด เราจึงไม่รู้จักว่าที่จริงแล้วความสุขคืออะไร แล้วมันอยู่ตรงใหน เมื่อมีชีวิตขึ้นมาก็ไม่เห็นว่าจะสุขตรงใหนเลย เจ็บปวด เศร้า เสียใจ กลายเป็นทาสของอารมณ์แค่นั้น แสดงว่า การมีชีวิตนั้นไม่ได้ช่วยให้เรารู้จักกับความสุขแต่อย่างใด
???????????????
พื้นที่ส่วนตัว
สุธา สุวรรณเวลา
