เป็นสิ่งหนึ่งที่เราต้องยอมรับ เพราะมัน
ติดอยู่ภายในทุกตัวคน มันเป็นดั่งสัญชาตญาณความเป็นคน
ที่เกิดขึ้นโดยไม่มีทางบังคับมันได้มันและทุกๆครั้งมันมักจะมาก่อนเหตุผลเสมอ
แต่ทั้งที่จริิงเราอาจจะข่มมันไว้ได้ด้วย
การหลอกตัวเอง แต่ความรู้สึกเหล่านั้น
มันก็ไม่ได้จบสิ้นไป หลายๆครั้งที่เราโกรธจนทำร้ายคนที่เรารัก หลายๆครั้งที่เราต้องนอนกอดตัวเอง
และร้องให้ มันไม่น่าอายเลยที่เราเป็นแบบนั้นแต่
การฝ่าฟัน ให้ผ่านพ้นไปก็เป็นส่วนหนึ่ง
ที่เราต้องทำ
"ในค่ำคืนที่เรามองดู ท้องฟ้าและคิดถึงใครสักคน ภายในใจ
มันแสนจะหดหู่จนน้ำตาซึมไหลออกมา
นั่นเป็นความรู้สึกคิดถึง หรือความเหงานั่นเอง ทุกคนเคยเป็นและเคยมีความรู้สึกแบบนี้
โดยที่หลีกหนีไม่พ้น เพราะไม่มีใครหนีตัวเองได้ ฉนั้นภายในจิตใจที่ละเอียดอ่อนนี้ยังมีอะไรที่ให้เราค้นหาอีกมากมาย " ฉนั้นก่อนที่เราจะเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเราต้องทำความรู้สึกภายในตัวเราเองเสียก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น